“En weer word ik wakker om vijf uur in de morgen"
                    
                    Als gepensioneerde zou je zeggen heb je toch geen zorgen
                    Niet dat ik daar iets van weet, kan ik je vertellen
                    Maar ook deze ochtend kan ik de vogeltjes vergezellen

                    En wordt ik daar nu blij van of juist ontdaan
                    Als je merkt dat dit voorval maar blijft bestaan
                    Niet dat de uitslag mij wat kan donderen
                    Maar de reden blijft mij toch verwonderen

                    En net nu ik denk dat ik het weet
                    Liet ik plotseling een kleine scheet
                    Niet zo’n harde gelukkig niet
                    Want het was een zachte die ik liet

                    Mogelijk haalde ik mijn maatje uit haar slaap
                    Nu zij mij vergezelde met een diepe gaap
                    Niet omdat zij ging verkassen
                    Maar gewoon omdat zij moest plassen

                    En toch weet ik niet waarom het nog gebeurd
                    Als ik ’s ochtends, om vijf uur, de wekker heb bespeurd
                    Niet dat ik daarvan wakker blijf
                    Maar het lijkt wel geschreven op mijn lijf

                    En zal het ouderdom zijn waardoor ik niet meer kan dromen
                    Als ik hoor dat velen met mij hetzelfde overkomen
                    Niet meer over nadenken fluister ik dan
                    Maar nog langer van de dag genieten man 

              
                    Luchrista