boek : 4 hoofdstuk : 181 menu_nr : 0 paragraaf : 495 alinea : 565 isFirst : 1
Een verhaal over waarom je beter je eigen pad kunt volgen en bewandelen.

Op een dag gingen moeder en dochter op kledingjacht en stapten in een overvolle tram richting stad. Moeder bleef staan terwijl haar dochter op de laatste vrije zitplaats neerstreek. Zo vertrokken zij richting stad maar halverwege maakte enkele medereizigers de volgende opmerking: ‘Zie daar de wereld op zijn kop. Dat gezonde meisje zit rustig op de stoel, terwijl haar arme en vermoeide moeder nauwelijks op haar benen kan staan. De dochter hoorde dit, schaamde zich en stond op van haar zitplaats. Ze wilde dat haar moeder de rest van de rit op haar stoel kon plaatsnemen. En aldus reden ze voort. Even later hoorden ze een andere medereiziger welke zojuist was ingestapt roepen: ‘Moet je dat zien. Wat een ontaarde moeder, die zelf lekker op de stoel zit en haar kind de hele tijd laat staan. Na dit verwijt zei de dochter: ‘Kom moeders, laten we bij deze manege uitstappen en samen de rest van de reis op een pony richting stad rijden.’ Zo vervolgden ze hun weg tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: ‘Kijk, dat arme beest. Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen. Daarop zei het meisje: ‘Laten we verder maar te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken.’ Zo liepen ze verder achter hun pony. Tot voorbijgangers opnieuw commentaar leverden: ‘Zie deze dwazen. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de pony te gaan zitten. Moeder richtte zicht tot haar dochter en zei: ‘Tja, mijn dochter, hoe je je ook gedraagt, op- en aanmerkingen zullen er altijd in overvloed zijn.
Volg daarom altijd wat je eigen hart je ingeeft!