boek : 4 hoofdstuk : 115 menu_nr : 1 paragraaf : 487 alinea : 549 isFirst : 1
Corona
En nou heb ik op 6 september 2022 ook nog Corona.
Eerst 2 dagen hiervoor was het Christa die positief getest had en dus meteen in quarantaine moest. Gedver, dus gedwongen alleen op haar slaapkamer en maar wachten tot de dag weer om is. Gelukkig leek ik het toen nog niet onder de leden te hebben, zodat ik haar kon verzorgen. Dus lekker kopje thee met bakje kwark in de ochtend, tussendoor nog wat thee, in de middag een bruine boterham met komijnekaas en een glaasje water. In de middag maar weer wat thee en fruit zodat ik haar ’s-Avonds kon voorzien van een zelfgemaakte maaltijd van Hello Fresh. Koffie, daar wilde ze niet aan. En zo gaat dit nu al drie dagen.

Maar nu moet ik er dus toch ook aan geloven. Ja ik had ook wel wat lichte signalen, vaker kuchen en de keel schrapen, maar zag daar weinig achter. Ik had voor de zekerheid 4 dagen geleden mezelf nog getest en die was goed! En laat ik nu de dag erop de afspraak hebben voor de Corona vaccinatieprik, Christa had die ook, maar die vervalt als je Corona hebt. Ik voelde er niets van maar in de middag begon ik het wat kouder te krijgen en ’s-Avonds juist heel warm. Wat is dat nu weer, bedacht ik mezelf, komt dit nu door die prik of heb ik nu toch ook Corona? De dag erop was de temperatuur weer normaal alleen had ik die dag veel last van een loopneus en gaf de schuld nog steeds aan die prik. Maar omdat van mijn loopneus weliswaar minder was maar nog steeds aanwezig, heb ik in de ochtend, op aanraden van Christa, toch nog maar een zelftest gedaan.

Pech, volgens het raampje van de tester heb ik nu ook Corona.

Verder heb ik geen verschijnselen die behoren tot deze ziekte dus weet ik nog steeds niet met zekerheid of ik de ziekte nu heb of dat het misschien een allergische reactie is van de Moderna prik. Laat ik er maar vanuit gaan dat ik het heb en samen met mijn vrouw de quarantaine regels in acht nemen, das wel zo fijn voor haar, en de buitenwereld weet dan ook waar zij aan toe zijn!
Wij zijn er even niet!
Wat natuurlijk wel impliceert dat we ook ons kleinkind niet kunnen wegbrengen of ophalen en ook kunnen we die geplande vergadering niet bijwonen om nog maar niet te spreken over die lang vooraf afgesloten theater uitvoering die voor vandaag geplant stond. Kommer en kwel, grrmm. Was het maar vast volgende week, hoor ik mezelf denken. Is het niet handiger als we in coma kunnen voor een weekje, heeft het lichaam de tijd om goed te helen, en wijzelf merken er dan niets van.
Toch nog lang uitgehouden, als ik het zo bekijk, van februari 2020 was het duidelijk dat iedereen de ziekte zou krijgen, alleen was het moment wanneer dit zou gebeuren onbekend. Nu is het dus maandag en daarbij al de tweede dag waarbij ik geen verschijnselen meer heb waardoor ik weer normaal naar buiten mag Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik iemand besmet. He gelukkig, dan kan ik toch mijn kleinkind ophalen vanmiddag.