boek : 4 hoofdstuk : 206 menu_nr : 1 paragraaf : 624 alinea : 702 isFirst : 1
Wat is er nou zo leuk aan Ikea?"
Tja, om daar een juist antwoord op te kunnen geven zal ik zelf op onderzoek uit moeten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Aangekomen op de toch wel drukke parkeerplaats, heb ik redelijk snel een vrij plekje kunnen vinden. Eenmaal aangekomen bij de ingang van het pand viel mij toch meteen op dat het binnen minder druk leek dan je dacht, toen je nog buiten stond.
Daar ik net een lange rit achter de rug had leek het mij wel handig om het onderzoek te beginnen met een kop koffie. Gratis, want Ikea geeft zijn klanten een kop koffie als je maar lid wilt worden en dat de gehele dag maar door. Een groot overzichtelijk restaurant kwam mij tegemoet en het was voor de helft gevuld met mensen die mogelijk hetzelfde idee hadden als ik. Sommige namen koffie of limonade, welke overigens dus ook gratis is, anderen namen wat te eten en weer anderen genoten van beide tegelijk. Gezien de klederdracht en het uiterlijk van de aanwezigen, stuitte ik al gauw op zo’n 10 nationaliteiten, wat op zich niet zo heel veel is want in Amsterdam schijnen er 180 verschillende nationaliteiten rond te lopen. Toch zag je van verschil niks terug als je hun dienbladen zou vergelijken. Je hebt mooie mensen, minder mooie mensen, heel mooie mensen en ronduit lelijke mensen en wat denk je , hier zijn die allemaal vertegenwoordigd. Natuurlijk is dit een persoonlijke kwalificatie, want mijn mooi kan wel heel anders zijn dan iemands anders mooi.
O, het wordt nu toch wel wat drukker en men loopt ook heel wat vlugger van de balie met patat tot de kassa. Ook de afruimband raakt vol, misschien een goed moment om wat verderop wat te koekeloeren.
Ik ben gaan zitten op een zachte bank in een groene woonkamer. Opeens bemerk ik de stilte in vergelijk waar ik net nog mijn koffie had genuttigd. Af en toe komt er een stel langs en denken dat ik een onderdeel van het tafereel ben, ha, ha. Je merkt al gauw het verschil in interesses. Of men loopt snel door, of ze kijken alleen maar naar de bank, of ze bekijken juist de diverse kasten goed. Op de achtergrond draait een heel zacht deuntje, wat je nog meer op je gemak voelt in deze ruimte. Eigenlijk best een lekkere bank waar ik op zit. Niet dat ik hem zal nemen want deze heeft losse kussens en dat vindt mijn eega niks. O, iemand met een gele tas, die gaat op de koopjes af. Wanneer de bezoekers jong zijn lopen ze hand in hand, de ouderen laten meters ruimte tussen elkaar. Een man loopt verveeld met zijn handen in de zakken, en heeft zelfs moeite om terug te lopen als zijn partner hem daarom vraagt. Wat een hoop informatie, en dit is pas kamer één!
Inmiddels aanbeland in een steriel wit optrekje, waar een aparte eetkamer in verwerkt zit. Aan een uiteraard witte tafel met bijbehorende bank probeer ik in mij op te nemen hoe zoiets thuis nu zou staan. Een blank houten vloer spreekt mij op zich wel aan en ook de schuifdeuren vind ik wel staan. In deze kleine ruimte is er zelfs een wc waar je naar toe kunt gaan. Hier staan veel mensen toch bij stil, misschien is dit wel wat ze willen. Alleen dat schilderij, daar houd ik niet zo van. Naast de comfortabele bank is er ook een hoogpolig tapijt waar een kindje op is neergevlijd.
Op naar het volgende. Op elke hoek vindt je meters, potlood en papier, daarmee leg je de locatie vast van elk item in het magazijn. Vele eetkamerstoelen zijn hier te zien, metalen, houten, plastic en met of zonder bekleding. Een medewerker zet zojuist een nieuw model in elkaar, zou ik er direct even op gaan zitten? Er lopen diverse mensen langs mij heen en daardoor begint de vloer te schudden. Wat een raar gevoel is dat! Ik vlij mij meermaals aan een tafel neer, een ronde of rechte, groot of klein, de keuze mag er best wel zijn. Slechts één tafel heeft mijn voorkeur omdat je hier wel lekker aan zit. Een goede hoogte en een dik blad, zelfs de prijs lijkt mij wel wat.
Zonder het te merken lig ik plots op een bed en erg comfortabel val ik bijna in slaap en merk nog net op dat er best nog veel in zo’n kleine ruimte past. En toch klopt alles gewoon. Na nog een bed sta ik opeens in een heus Tiny House. Alles is hier aanwezig, een bed, een douche, wasbak en wc, een koelkast met elektrisch kookplaat, een stoel met bureau, diverse slim opgehangen kastjes en buiten zelfs een veranda met tafel en fauteul. En dit alles binnen een oppervlakte van twee bij drie meter. Ik loop door en begeef mij ondertussen richting keukens. Hier is blijkbaar de vraag groot want er wachten vele mensen om advies. Voor weinig geld heb je een hele mooie keuken inclusief apparatuur. Ik zal hier even blijven kijken naar een nieuwe oven of kookplaat, je weet maar nooit.
Nu zie ik kledingkasten voor mij staan. Een klein kind verstopt zich achter de onderste deur, de moeder kijkt toch enigszins geschrokken als het kind niet meer in haar zichtveld is. Behulpzaam wijs ik haar de goede richting maar het kindje was haar voor en springt pardoes weer uit de kast. Een hang, een leg of ladekast. In vele maten, vertel mij wat. Apart of voor de gehele wand, het kind gaat voor niemand aan de kant en is alweer achter nog een deur verscholen. Ik eindig mijn toer aan een hoog bureau in hoogte verstelbaar dat doe je zo. Een jofele stoel of toch een kruk met een lamp erbij kan het niet meer stuk.
Nu kan ik alleen nog het magazijn betreden, maar daar zal ik een volgend keer over reden. Ik haast me snel naar het restaurant voor nog een kopje koffie uit dit pand.

Luchrista