boek : 4 hoofdstuk : 172 menu_nr : 1 paragraaf : 477 alinea : 526 isFirst : 1
Joey Voogd heeft dan eindelijk zijn Mancave.
Een leuk en goed geïsoleerd kantoor in zijn achtertuin. Vanaf nu kan hij dus ongestoord bellen of gebeld worden. En live vergaderingen bijwonen zonder dat hij medegezinsleden tot stilte moet verzoeken. Leuk klantoortje trouwens hoor, samen met zijn schoonvader opgebouwd, klanten zullen het zeker ook waarderen om in zo’n locatie te worden uitgenodigd. Zodra ook daar straks de bank en de TV geïnstalleerd zijn, zie je hem waarschijnlijk niet meer thuis!

O, daar gaat hij juist weer naar binnen!

boek : 4 hoofdstuk : 172 menu_nr : 1 paragraaf : 477 alinea : 529 isFirst : 1
Wat hebben we toch hard moeten werken om het kantoortje voor Joey (en misschien ook voor Jessica) af te krijgen. Vele liters verf hebben we samen met Desja en haar vriend Marijn, Jesseca, Christa en Lucas op de vele balken geverfd. Pff, wat een klus. Christa heeft hierbij het meeste verfwerk verricht. Met een dun kwastje in de richels en dan met een roller de rest van de plank en hop naar de volgende. Nog maar 167 te gaan of zo iets.
De meest lange plank stond verticaal tegen het huis aan te rusten en juist toen we deze wilde pakken om te verven ging het al bij mij mis. De plank dreigde bij het pakken om te vallen en daardoor maakte ik een vervelende draai met mijn bovenarm om hem op te vangen. Auww! Nou ja... gewoon doorgaan, want we zij er nog niet.

Tussendoor ook nog even bij Joey gaan helpen om de vloer waterpas te krijgen en te zorgen dat hij voldoende word ondersteund. Daarvoor gebruikte wij stenen welke wij vervolgens met een mokertje op zijn plaats probeerde te krijgen. Vele klappen later is het hele vloertje onderstut en kunnen we beginnen met de vloerdelen zelf. "Ik zal nog even een klap uitdelen daar aan de linkerkant, want die steen zit een beetje scheef", ik hoor het me nog zo zeggen. En drie klappen later, Auwwww, er knapt iets in mijn bovenarm. Ik kan mijn rechterarm niet goed/pijnloos meer gebruiken. Ja hoor, heb ik weer.

Inmiddels is het 18 oktober 2022 en dus 8 maanden later. Eindelijk kan ik zeggen dat ik nu weer veel met mijn arm kan doen. Nog niet helemaal goed, maar ik kan er ook op slapen en dat is al een hele positieve wending.

boek : 4 hoofdstuk : 172 menu_nr : 1 paragraaf : 477 alinea : 530 isFirst : 1
Zo, en dan nu nog even het volledige dak bedekken met sedumplantjes. En Jessica zou Jessica niet zijn als ze ergens en koopje had gezien! Alleen resulteerde dat wel in het zelfstandig vullen van alle bakken. Ongeveer 100 moesten worden voorzien van een laag hydrokorrels, dan een laag aarde en vervolgens zes verschillende plantjes. Wat water geven en dan het dak op. Daar sorteren zodat er ook nog tussendoor gelopen kon worden. Al was het maar naar de zojuist door Joey en Lucas geplaatste dakraam voor het kantoor. Gewoon effe tussendoor. Wat een werk. Opnieuw weer Christa die samen met Jessica er het meeste voor deden. Joey en Lucas hadden allerlei diensten te vervullen. Zo aan het helpen bij de plantjes, dan weer op het dak en vervolgens gewoon aan het opruimen.

boek : 4 hoofdstuk : 172 menu_nr : 1 paragraaf : 477 alinea : 531 isFirst : 1
Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst.

boek : 4 hoofdstuk : 172 menu_nr : 1 paragraaf : 477 alinea : 532 isFirst : 1
Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst. Dit is een dummy tekst.