boek : 4 hoofdstuk : 190 menu_nr : 0 paragraaf : 644 alinea : 678 isFirst : 1
Wat zijn we als oudjes toch weer in de weer geweest deze laatste weken.
Hoewel Christa zich door haar heupoperatie niet 100% kan geven, lijkt het wel alsof ze juist voor 200% gaat!

Ons middelste kind is met hun gezin een jaar geleden verhuist. Daar hebben wij het eerste half jaar heel veel arbeid bij verricht, alle dagen van ‘s-morgens vroeg tot ‘s-avonds laat en 7 dagen per week! Inmiddels een jaar verder waren er ideeën opgedaan om de tuin aan te pakken, het huis was immers klaar. Plannen werden doorgenomen, voorstellen werden gedaan en door ons tweeën werden ook positieve aanpassingen aangedragen. Al met al kwam hier zinvolle uitsluitsel uit voort.

Laten we een tuinhuis neerzetten met aan beide kanten een overkapping. Helaas ging het fout bij de bestelling, Joey zat in de ochtend nog wat te twijfelen over de bestelling waarbij hij alles geïmpregneerd aangeleverd kon krijgen.
Je begrijpt het al, toen hij ’s-Avonds eindelijk tot aanschaf besloot, was er alleen nog een onbewerkt kant en klaar product te verkrijgen!

Wij hebben dus onze schouders er figuurlijk onder gezet en hebben gezamenlijk alle aparte delen afzonderlijk in de verf gezet, waarbij de mes en groef het lastigste was. We hadden allemaal last van spierpijn en last van de rug wegens het vele voorover staan. Behalve Joey dan want die ging niet verven maar was vast begonnen met het schonen van het gedeelte van de tuin waar dit project zou komen te staan.

Gelukkig was Christa wel zo wijs om af en toe toch maar even te stoppen omdat ze last in haar been en rug kreeg.
Ikzelf Lucas, kreeg een enorme pijnscheut in mijn rechter bovenarm toen ik de allerlaatste plank van 6 meter wilde opvangen omdat deze dreigde te vallen vanaf het dak, alwaar deze tegen te ruste stond. Ondanks deze pijn, en ik ben nog rechts ook, ben ik toch doorgegaan met verven. Ja het werk moet wel af.
Nu kwam het op Joey en mij aan om alles in elkaar te zetten. Passen en meten omdat niet alles duidelijk genoteerd stond waar te plaatsen kwam er na een aantal dagen toch het gewenste huisje te staan. Althans de wanden, nu het dak nog, daar kwam veel schroefwerk bij kijken en vervolgens bezig houden met de vloer. Joey had een eigen idee om vloerbalken te plaatsen en te ondersteunen met stenen en/of beton delen. Om dit voldoende vastigheid te bieden hebben we samen alles moet inklinken door met de hamer veelvuldig zand onder de stenen te duwen/slaan. En juist hier ging het met mijn al eerder geblesseerde bovenarm opnieuw fout.

Hoewel ik de geblesseerde arm/spier/pees gedurende het gehele bouwproces voelde wilde ik bij de laatste steen nog een extra klap geven. En toen schoot de pijn er echt in, ik kreeg het gevoel dat er iets was geknapt en heb vanaf die tijd een stuk rustiger aan moeten doen. Tillen ging uiteindelijk nog wel maar slaan was uit den boze, ook tijdens het verplaatsen van de tuintegels probeerde ik Joey maar te laten slaan.
Getver, nu zijn allebei de oudjes in de lappenmand beland! Ondanks alle pijn, zijn we toch blijven helpen bij het afmaken van het karwei. Zelfs nog bij het vullen en versjouwen van de vele bakken met sedum welke op het dak geplaatst moesten worden. Ze hadden vele zakken Hydro korrels, zakken aarde en plantjes gehaald en deze moesten allemaal eerlijk verdeeld worden over alle lege bakken. Gelukkig was Jessica er bij het vullen ook bij waardoor dit lekker vlot verliep en deed Joey dienst als doorgeef persoon voor het plaatsen op het dak. Maar het resultaat mag er wezen, een prachtig kantoor inclusief verlichting, verwarming en vele stopcontacten.